'Ακου λοιπόν Άνθρωπάκο...

Ό Βίλχελμ Ράϊχ εφορμά στον πνευματικό μας χώ­ρο. Μέ άρθρα πού αφορούν τό έργο του, με αποσπά­σματα κειμένων του, μέ την έκδοση βιβλίων του. Ή εφόρμηση γίνεται *με σημαντική καθυστέρηση. Δεκα­πέντε χρόνια μετά τό θάνατο του, πάνω άπό τριάν­τα από την εποχή πού μεσουρανούσε. Τό φαινόμενο αξίζει νά επισημανθεί και να διερευνηθεί. Γιατί έμει­νε «άγνωστος» ένας επιστήμονας τοϋ αναστήματος τού Φρόϋντ, ένας οραματιστής κοινωνιολόγος τολμηρότε­ρος άπό τον Μαρκούζε; Ή απάντηση είναι δύσκολη. Ή «παρατεταμένη ταφή» του οφείλεται, άπό τή μιά, στα πολιτικά και πνευματικά μας ήθη, άπό τήν άλ­λη, στήν ιδιότυπη φυσιογνωμία του. Εσωτερικά ήταν πολύ ελεύθερος γιά νά μεταβληθεί σέ «όργανο», πο­λύ περήφανος γιά νά γίνεται «αρεστός» και «χρήσι­μος». Οί αλήθειες του έκαιγαν αδιάκριτα, τό μαστί­γιο του ύψοονόταν ανελέητο, μέ χέρι έντιμο, κινη­μένο άπο τις προσωπικές του παρορμήσεις κι' δχι «κατ' έπιταγήν». Μ' αυτή τήν τοποθέτηση, τό-«"Α­χού, Ανθρωπάκο!» αποτελεί τό πιο χαραχτηριστικό βιβλίο τοϋ Ράϊχ — σύνοψη τού ήθους του και πνευ­ματική ίποθήκη. Οί αντιδράσεις πού θά προκαλέσει θά κλιμακωθούν άπό τον ενθουσιασμό ως τήν απώ­θηση. Και θάναι έντονες. Γιατί ό λόγος του έχει σα­φήνεια, οξύτητα, δυναμικότητα, πάθος. Και δέν μπο­ρείς νά τον δεχτείς αδιάφορα. Ιδιαίτερα ό Ράϊχ θ' άοέσει στή νεολαία. Τήν άγρυπνη, τήν αδιάφθορη, τήν άφίιιο)τη. Εκείνη πού ζητάει απαντήσεις στά προ­βλήματα της, ενίσχυση στους αγώνες της. Γι' αύτη τή νεολαία, ό Ράϊχ είναι ένα ανεξάντλητο μεταλλείο.

==================================================================================

Χθες το βράδυ επέστρεψα στο σπίτι μου με την οικογένειά μου μετά από απουσία 10 ημερών λόγω του πρόσφατου προβλήματος που είχα με την υγεία μου, για το οποίο νοσηλεύτηκα στο Δημοτικό Νοσοκομείο "Η Ελπίς". Θα ήθελα καταρχήν να ευχαριστήσω όλους όσους μου συμπαραστάθηκαν , μου εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους και μου ευχήθηκαν καλή έκβαση.

Η καλή μου γειτόνισσα που είχε φροντίσει να μαζέψει την αλληλογραφία μου αυτές τις μέρες , την παρέδωσε στη σύζυγό μου. Μεταξύ των επιστολών και των εγγράφων , υπήρχε μια επιστολή , ο φάκελλος της οποίας εικονίζεται παραπάνω, χωρίς αποστολέα. Διάβασα το περιεχόμενο αυτής της ανώνυμης επιστολής που βρίθει χυδαίων και ειρωνικών χαρακτηρισμών εναντίον συνεργατών μου και εμένα προσωπικά και ψευδών και ανυπόστατων ανώνυμων πάντοτε ισχυρισμών.

Επειδή δεν έχω το πρόσωπό σου, ούτε τη διεύθυνσή σου για να σου απαντήσω, Άκου λοιπόν επώνυμα και δημόσια Ανθρωπάκο τα εξής: 

1.  Ειλικρινά στενοχωρήθηκα διαβάζοντας αυτά που στην επιστολή σου αποτύπωσες, αναλογιζόμενος ότι τόσο οι κοινωνικοί και πολιτικοί μου αγώνες όσων και πολλών άλλων ανθρώπων διαχρονικά δεν κατάφεραν να σε εξημερώσουν Ανθρωπάκο , εσένα και κάποιους ομοίους σου ώστε να βγάλεις το κεφάλι σου από τον βούρκο στον ελεύθερο αέρα ,να κοιτάξεις ψηλά και να νοιώσεις τις υπέροχες ευωδιές αυτού του κόσμου .
2. Για την χυδαιότητά σου και  ανεξάρτητα αν σου τη δίδαξαν και την εξέθρεψαν άλλοι όταν ήσουν μικρός ή και μεγαλύτερος, έχεις προσωπική ευθύνη που κάποτε πρέπει να αναγνωρίσεις .
3.  Οι περιστάσεις της ζωής σου , η ενδεχόμενη έλλειψη και στέρηση της αγάπης από το περιβάλλον σου όταν έπρεπε, δεν μπορούν να αποτελέσουν καμμία δικαιολογία για αντικοινωνική συμπεριφορά ούτε για την απόκτηση συνηθειών εξύβρισης με λόγο ή με έργο.
4. Ο φθόνος Ανθρωπάκο για τις γενναίες , ωραίες πράξεις και τις συμπεριφορές των άλλων ανθρώπων ,που γεμίζει την ψυχή σου, είναι γιατί κάποτε κάποιοι άλλοι και ο κοινωνικός σου περίγυρος σε έκαναν να νοιώσεις και να δομήσεις συμπλέγματα μειονεκτικότητας και κατωτερότητας . Εσύ όμως δεν έκανες τίποτα . Διόλου δεν προσπάθησες να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου . Φοράς την κουκούλα στο πρόσωπό σου γιατί ξέρεις πως είσαι δειλός και αδύναμος στο φως .
5. Ο χυδαίος και υβριστικός λόγος Ανθρωπάκο οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα και στις βίαιες πράξεις που όχι σπάνια εναλλάσσονται μεταξύ τους.
6. Υπάρχει ακόμα καιρός και για Σένα . Βγάλε την κουκούλα από το πρόσωπό σου, κοιτάξου με θάρρος στον καθρέφτη σου πρώτα, κι ύστερα κοίταξέ μας όλους κατάματα και πες ό,τι έχεις να πεις με θάρρος και με τ'όνομά σου.

Τέλος, αλήθεια σου λέω καλέ μου Ανθρωπάκο με στενοχώρησες πολύ. Όχι για μένα , αλλά για σένα. Δεν σου κρατώ καμιά κακία , ούτε και σε μισώ . Για ένα πράγμα σε παρακαλώ πολύ: γίνε άνθρωπος με πρόσωπο και όνομα κι ύστερα πες και γράψε ό,τι θέλεις.