ΣΤΗΝ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 7/12/2009 Η ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ

Τη Δευτέρα 7/12/2009 ξεκινάει στην Κοπεγχάγη η διάσκεψη του ΟΗΕ με θέμα τις κλιματικές αλλαγές. Αν δεν κάνω λάθος έχουν προηγηθεί τουλάχιστον 14 ή 15 διασκέψεις με παρόμοια θεματολογία χωρίς όμως μέχρι τώρα να παράγουν κανένα θετικό αποτέλεσμα για τη βιωσιμότητα του πλανήτη μας. Οι "αποφάσεις " μέχρι τώρα συνήθως δεν παράγουν τίποτα άλλο από διαπιστώσεις ευχολόγια και παραινέσεις. Απο την μία οι οικονομικά ισχυροί του κόσμου φαίνεται ότι δεν έχουν κανένα σκοπό να κόψουν τους δεσμούς τους με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που κυρίως ευθύνονται για την κακοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό στο κλίμα και από την άλλη όλοι εμείς οι εθισμένοι καταναλωτές, μέτοχοι και κοινωνοί αυτού του αδηφάγου σύγχρονου πολιτισμού δεν φαίνεται να έχουμε καμμία όρεξη να απαρνηθούμε την "καλοπέραση" αυτού του πολιτισμού και να χαλάσουμε τα "ζαχαρένια" μας. Αν ήταν στο χέρι μου να συμβουλέψω τον έλληνα πρωθυπουργό και το επιτελείο του που θα παραστούν στη διάσκεψη θα τους πρότεινα να πάρουν στις αποσκευές τους και να καταθέσουν εκεί στην Κοπεγχάγη λίγα ρητά από τους αρχαίους Έλληνες Φιλοσόφους που εξυμνούν το λιτό τρόπο ζωής και τον προβάλλουν σαν θετικό πρότυπο και επιλογή και όχι σαν αναγκαίο κακό. Θα τους πρότεινα επίσης να πάρουν στις αποσκευές τους και λίγους στίχους των Έλληνων Ποιητών που βραβεύτηκαν εκεί κοντά στη Σουηδία με βραβεία Νόμπελ λογοτεχνίας, λίγο μόνο στίχους που μιλούν ακόμα για την θάλασσα, τον ουρανό, την αυγή, το φλοίσβο, τον έρωτα και την αγάπη. Ενδεικτικά παραθέτω μερικούς.

ΕΠΙΦΑΝΙΑ, 1937 Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού

η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ’ ασφοδίλια το σταμνί πού δεν

ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα

κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά’ τ’ άστρα του Κύκνου κι’ εκείνο

τ’ άστρο ό Αλδεβαράν.

Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας

ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της

βροχής

σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,

καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.

Κράτησα τη ζωή μου˙ στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή

μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν

στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα

να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω

γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα

περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.

Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος

κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε

ρωτούν

μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε

τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι’ οι

δρόμοι.

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη

σιωπή

δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι

σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη

σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα

χαλίκια

σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των

νερών

κάτω απ’ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλει-

στά πηγάδια

ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες

πού μου ξεφεύγουν

εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι’ αυτός ό άνθρωπος

πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.

Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού

σ’ αγγίζει

στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου

μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή

βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,

δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ό δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις

να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν

εκείνους

πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,

όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν

κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί

πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη

και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,

ό δρόμος δεν έχει αλλαγή˙ κράτησα τη ζωή μου.

Το χιόνι

και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

............................................................................................................

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ:

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι

Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι

Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.


II

Παιχνίδια τα νερά
Στα σκιερά περάσματα
Λένε με τα φιλιά τους την αυγή
Που αρχίζει
Ορίζοντας -

Και τ' αγριοπερίστερα ήχο
Δονούνε στη σπηλιά τους
Ξύπνημα γαλανό μες στην πηγή
Της μέρας
Ήλιος -

Δίνει ο μαΐστρος το πανί
Στη θάλασσα
Τα χάδια των μαλλιών
Στην ξεγνοιασιά του ονείρου του
Δροσιά-

Κύμα στο φως
Ξαναγεννάει τα μάτια
Όπου η Ζωή αρμενίζει προς
Τ' αγνάντεμα
Ζωή -


III

Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο Έρωτας
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος
Δίνει στον ορίζοντα
Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών

Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
Μακριά
Έρωτας την υπόσχεση του μουρμουρίζει Φλοίσβος.

Πολύ φοβάμαι όμως και αυτή η διάσκεψη θα πάει στο βρόντο. Σκέφτομαι μερικές φορές μπροστά στη παράλογη πέρα για πέρα και καταστροφική επιμονή όχι μόνο των κυβερνώντων αλλά και πολλών από εμάς να συμπεριφερόμαστε ως κακοποιοί της ίδιας μας της ζωής πολύ φοβάμαι μήπως το πρόβλημα πια δεν είναι μόνο πολιτικό μήπως συνάμα είναι και βιολογικό. Διερωτώμαι μήπως και εμείς οι άνθρωποι πια και όχι μόνο τα προϊόντα που παράγουμε είμαστε και εμείς βιολογικά τροποποιήμενοι και οι επίκτητες ιδιότητες που αποκτήσαμε κάτω από την επίδραση αυτού του πολιτισμού ενσωμάτωσαν στο DNA μας γονίδια αυτοκαταστροφικά του είδους και της ζωής. Αυτή είναι η απαισιόδοξη υπόθεση. Η αισιόδοξη είναι ότι η φύση και ζωή αλλά και ο Θεός αν μου επιτρέπεται διαθέτουν μηχανισμούς και πρόνοια να μη φτάσουμε τον πλανήτη ως στο τέλος του.